Indie zajęły 48 miejsce w końcowej klasyfikacji medalowej Letnich Igrzysk Olimpijskich Tokio 2020 (które odbywały się w roku 2021 z powodu pandemii koronawirusa). Indyjscy sportowcy wywalczyli łącznie siedem medali: jeden złoty, dwa srebrne i cztery brązowe. Taka zdobycz jest najlepszym osiągnięciem z dotychczasowych startów kadry olimpijskiej.
Poprzedni rekord miał miejsce na igrzyskach w Londynie w 2012 roku, skąd przywieziono sześć medali. Czy jednak nie jest to stosunkowo mała liczba na tak duży kraj? O tym więcej w drugiej części artykułu. Najpierw przyjrzyjmy się aktualnym narodowym bohaterom.
Kto zdobył na olimpiadzie w Tokio medale dla Indii?
Mirabai Chanu – srebro
Zawodniczka wywalczyła srebro w podnoszeniu ciężarów w kategorii do 49 kilogramów. Przegrała jedynie z Chinką, która ustanowiła nowy rekord olimpijski. Mirabai była pewną kandydatką na zdobycie medalu i nie zawiodła kibiców Indii. Był to jej drugi start na igrzyskach.
PV Sindhu – brąz
Grająca w badmintona zawodniczka zdobyła swój drugi medal olimpijski w karierze. W 2016 roku w Rio wywalczyła srebrny medal. Apetyty na zawody w Tokio były duże, skończyło się na zapewnieniu brązowego medalu w meczu o trzecie miejsce. PV Sindhu jest pierwszą kobietą w Indiach, która zdobyła medale na dwóch imprezach.
Lovlina Borgohain – brąz
Kolejna kobieta w kadrze olimpijskiej Indii z medalem! Lovlina wywalczyła brąz na bokserskim ringu (w kategorii do 69kg) w swoim pierwszym starcie na igrzyskach.
Drużyna hokeja na trawie – brąz
Długo oczekiwany medal w hokeju na trawie mężczyzn po meczu o trzecie miejsce z reprezentacją Niemiec. Indie, niegdyś potęga w tej dyscyplinie, wywalczyły w końcu medal po 41 latach przerwy. Indie zdobyły łącznie 12 medali w hokeju na trawie.
Ravi Kumar Dahiya – srebro
Ravi wywalczył srebrny medal w zapasach w kategorii do 57 kilogramów. Był to jego debiut w igrzyskach, jednak na swoim koncie miał już zwycięstwo w mistrzostwach Azji. Po cichu liczono na złoto, jednak walka w finale przeciwko mistrzowi świata z Rosji okazała się za trudna.
Bajrang Punia – brąz
Ten trzykrotny medalista mistrzostw świata, był pewniakiem na zdobycie medalu w Tokio. Wywalczył brąz w zapasach w kategorii do 65 kilogramów.
Neeraj Chopra – złoto
Neeraj zdobył złoto w rzucie oszczepem, a tym samym wywalczył po raz pierwszy dla Indii złoty medal w lekkoatletyce. Jest też drugim w historii zdobywcą złota w dyscyplinach indywidualnych. Wielki sukces w debiucie na igrzyskach i wielka radość dla Indii.
Jak Indie wypadały na poprzednich igrzyskach?
Pierwszy start w igrzyskach odbył się w 1900 roku w Paryżu. Potem nastąpiło 20 lat przerwy oraz powrót na igrzyska w Amsterdamie w 1920 roku. Od tego czasu Indie uczestniczyły w każdej kolejnej edycji olimpiady.
Na wszystkich tych imprezach zdobycze medalowe oscylowały w liczbie 1-2 medali. Dopiero z Pekinu w 2008 roku kadra przywiozła 3 medale, cztery lata później z Londynu było to już 6 medali. Trend wydawał się obiecujący, niestety na igrzyskach w 2016 roku w Rio reprezentacja Indii spisała się poniżej oczekiwań, łącznie zdobywając tylko dwa medale. Tak więc obecny wynik z Tokio może być dobrym sygnałem i powrotem do zwiększania liczby wywalczonych medali na każdych kolejnych igrzyskach.
We wszystkich 18 startach policzonych razem od 1900 roku, Indie wywalczyły łącznie 35 medali. Gdy jednak porównamy to do USA lub Chin, które zdobyły w samym Tokio odpowiednio 113 i 88 medali, nasuwać się może jedno pytanie…
Czy to nie za mało jak na tak duży kraj?
Należy cieszyć się każdym kolejnym medalem, jednak tak mała liczba zdobyczy, rodzi wiele pytań. W przeliczeniu na jednego mieszkańca Indie zdobywają najmniej medali na całym świecie. Będąc najludniejszą demokracją, z PKB na miejscu piątym, naturalnym jest stawianie Indiom wyższych oczekiwań. Posucha medalowa dotyczy jednak całego subkontynentu, Pakistan zdobył w całej historii 10 medali, a Bangladesz ani jednego.
Istnieje jasna korelacja między osiągnięciami na olimpiadach, a poziomem bogactwa, jakością życia, zdrowiem dzieci i młodzieży danego kraju. Jest też oczywiście kwestia dostępu do infrastruktury sportowej oraz wyłapywania młodych talentów. I wszystkie te aspekty z pewnością mają jakieś znaczenie w przypadku Indii.
Indie na poziomie centralnym, jak i na poziomie indywidualnego mieszkańca mają inne priorytety. Nie jest nimi bynajmniej sport, gdyż obcięto budżetowe wydatki na niego o 8 procent. Główna przyczyna może leżeć gdzie indziej. Rodzice dzieci skupiają się przede wszystkim na ich edukacji, a kultura fizyczna jest na dalekim planie. Jeśli już ktoś pomyśli o sporcie, to naturalnym, masowym wyborem będzie krykiet.
Pozostaje nam trzymać kciuki za młodych indyjskich sportowców oraz obserwować dokonania całej kadry olimpijskiej na igrzyskach w 2024 roku w Paryżu. Może padnie kolejny rekord?
